Verbinding

Ik doe de deur open, en daar staat hij weer: stralend met zijn twee knuffels in zijn armen. Met zijn 5 jaar jong is V de jongste in mijn praktijk. Voor mij als ‘bovenbouw-leerkracht’ was ik bij zijn aanmelding al overal ingeschoten. Kan ik dit wel? Dit kan ik NIET. Te jong. Wat doe ik ermee? Allemaal negatieve geluiden in mijn eigen hoofd. Hoe kom ik daaruit?

Verbinding.

Eerst verbinding maken met mezelf, voordat ik de verbinding met de ander kan aangaan. Ja dat klinkt prachtig, maar hoe doe je dat dan? Als coach? Zitten, voelen en schrijven. Mindmappen. Dat werkt voor mij. Ik ben dan snel in verbinding, weet waar mijn valkuilen zitten en waar mijn kracht zit. Veel zelf geleerd dus, door V te begeleiden! Vooral: vertrouwen op mijn intuïtie en ervaring. Zijn met wat er is, en daarop inspelen.

Bij V was er weinig verbinding met zijn vader wat hem onzeker maakte en uit balans. De relatie met zijn moeder was heel hecht, en soms tè: afscheid nemen was elke keer een drama en moeder moest alles voor hem doen. Vader had weinig grip op V en verloor regelmatig zijn geduld. De woede aanvallen van vader veroorzaakte ook veel frustratie, zowel bij vader als bij V.

Er was ook een hulpvraag van vader: hoe kan ik een betere band met mijn zoon krijgen? En: ‘Is dit nog te redden?’

Ik nodigde hen samen uit voor een vader en zoon coaching. Een geweldig gaaf samenzijn werd dat! Ze trokken beide een Knuffelkaartje, een bekend ritueel voor V wat rust en vertrouwen gaf. Vader las zijn kaartje voor: Geluk. ‘Wat betekent voor jou geluk?’, vroeg ik. ‘Geluk betekent voor mij als ik een knuffel krijg van V, dan word ik helemaal warm en blij.’

V luistert aandachtig, staat op en zegt: ‘ Als jij daar zo blij van wordt, dan geef ik je er nu eentje hoor!’ en slaat zijn armen om zijn vader heen en knuffelt intens. Later tijdens dit gesprek gebeurt het zomaar, tussendoor. V staat op en omhelst zijn vader, gewoon omdat het fijn is. De verbinding wordt gevoeld.

Vader komt daarna een paar keer mee en dat is vaak op uitnodiging van V. Een uur quality time voor vader en zoon; ze groeien waar ik bij zit! Ondertussen doen we van alles: tekenen, schilderen, kleien, Jenga en met lego bouwen. Vader vertelt dat ze mijn advies hebben opgevolgd en nu samen dingen doen. Even samen een boodschap doen, naar de wasstraat, naar oma, het zijn kleine dingen die veel impact hebben. Zonder het kleine zusje erbij, zonder moeder erbij. Het gaat goed, en ze genieten er beide van. V vertelt stralend dat ze eigenlijk nooit meer ruzie hebben en dat het goed gaat. Vader wordt nog weleens boos, maar veel minder erg en het gaat sneller over. Daarna goedmaken met een dikke knuffel doet wonderen voor hun relatie. Ze praten er hier samen open over Het mag er zijn. Waardoor de lading enorm is afgenomen.

Vandaag is V weer een keer alleen. Moeder blijft beneden aan mijn eettafel, en V loopt voor me uit de trap op naar de praktijkruimte. Aan zijn loopje zie ik dat hij moe is. Hij kruipt dan ook op de bank, wil even niks. Ik ga naast hem zitten en we trekken onze schoenen uit. Dat zit lekkerder. Praten lukt even minder goed; V zegt: ‘Ja ik weet het nu even niet.’ Op de knutseltafel had ik al de schilderspullen klaargezet, uit een soort voorgevoel? ‘Kijk eens wat ik voor je heb verzameld? Zullen we gewoon eens lekker gaan schilderen?’ V fleurt op, stroopt zijn mouwen op en we gaan naast elkaar aan de tafel zitten. We zetten zijn knuffels op de bank, zodat ze goed kunnen kijken en zelf niet vies worden. ‘Wat gaan we maken V?’ vraag ik. ‘Monsters!’, zegt hij met een grote grijns. We schilderen en nu voel ik de spanning van hem afglijden. Ik schilder op mijn blad een monster, en hij zijn eigen monster. Ondertussen kan ik weer wat vragen en praat hij over zijn nachtmerries. Wat hij dan droomt, of hij zelf wakker wordt dan (‘nee mijn nachtmerrie maakt me wakker’) en wat er helpt. We maken van onze monsters nu ‘nachtmerrie-weg-jagers’ en leggen de laatste hand aan het schilderwerk. Drogen nu, voor het raam in de zon. Terwijl we nu met de lego gaan bouwen. Ik geniet van V, die nu helemaal ontspannen, languit op de grond ligt, bouwt en speelt. Nu praten we verder, ook ik lig op de grond en bouw aan een huisje. Hoe gaat het met spelen met vriendjes? Met papa? Over plaagjongens, waar hij nu geen last meer van heeft. V vindt dat het eigenlijk wel goed met hem gaat, alleen de nachtmerries nog….

Het is ineens tijd. Ik blaas nog met een föhn zijn schilderwerk droog, plak het in zijn plakboek, terwijl V uit zichzelf alle lego opruimt! Daar loopt hij weer, buiten, trots met zijn plakboek onder zijn ene arm, zijn knuffels onder de andere. Rechtop en met een heel andere energie dan een uur geleden.

Wat een prachtig vak is dit toch!